Door: Financieel Dagblad
‘Tot aan de geboorte van mijn oudste dochter had ik diverse managementfuncties. Daarna wilde ik niet langer geld verdienen voor commerciële organisaties, maar mijn talenten inzetten voor werk met meer betekenis.
Nadat ik drie jaar bij Thuiszorg Rotterdam had gewerkt, kwam ik via een open sollicitatie bij de Raad voor de Kinderbescherming terecht. Nu ga ik iets echt belangrijks doen, dacht ik: kwetsbare kinderen beschermen!’
‘Maar ik liep vast op alle regeltjes die het geven van passende hulp in de weg kunnen staan. Dat is niet alleen zo bij de Raad voor de Kinderbescherming, je ziet het in de hele systeemwereld, waar eerder op wantrouwen dan op vertrouwen wordt gestuurd.
Goede en betrokken medewerkers stappen op omdat hun werk voor 70 procent bestaat uit administratie: afvinken of ze alle protocollen wel hebben doorlopen. Zodat ze, als er iets misgaat, wat helaas maar al te vaak gebeurt, kunnen zeggen: mijn schuld was het niet.
Die cover your ass policy is funest. Toen ik na anderhalf jaar wegging, wist ik dat ik iets wilde starten waarbij ik mijn eigen regels bepaal. En ik wist ook: “ik ga veel buiten de lijntjes dansen.’
‘Bij het Babyhuis, dat ik in 2013 oprichtte, proberen we door middel van laagdrempelige en betrokken zorg tevoorkomen dat kinderen uit huis worden geplaatst. We zijn er in onze inmiddels drie vestigingen voor moedersen baby’s, maar daar houden we niet krampachtig aan vast.
Als er een moeder komt met een baby plus een ouder kind dat anders naar een instelling zou moeten: vanharte welkom.’
‘Bij Stichting Beschermde Wieg, die ik in 2014 oprichtte, bieden we preventieve hulp en begeleiding aanzorgmijdende zwangere en pas bevallen vrouwen bij zwangerschap, bevalling en de tijd daarna. Onze door heelNederland verspreide Beschermde Wiegkamers, waar een moeder anoniem haar baby kan achterlaten als zeecht geen andere uitweg ziet, riepen in het begin veel weerstand op.
Het bleek strafbaar te zijn om een baby achter te laten, zowel voor de moeders als voor ons. Ik heb veel over meheen gekregen. In 2019 besloot toenmalig minister voor Rechtsbescherming Dekker onze vondelingenkamerste gedogen, omdat het in de praktijk maar zelden bleek voor te komen dat moeders een kind daar helemaalzonder gegevens over zichzelf achterlaten.’
‘Bij de zorgmijdende vrouwen die bij ons komen, kijken we niet alleen naar hoe hun situatie nu is of rigidenaar hun dossier, maar vanuit vertrouwen naar het perspectief: zal deze vrouw uiteindelijk in staat zijn omzelfstandig voor haar kind te zorgen?
Als het antwoord op die vraag bevestigend is, gaan we ervoor. Zo niet: dan helpen we bij afstand doen. Wehebben een hoog slagingspercentage: van alle vrouwen die via Beschermde Wieg bevallen houdt 67 procenthaar baby, ook al waren ze dat toen ze bij ons kwamen niet van plan.’
‘Dit is mijn levensmissie. De eerste zeven jaar was ik met niks anders bezig, maar dat was te veel. Ik laat nu veelvan het werk over aan mensen die er beter in zijn dan ik. Het geeft me veel voldoening om te zien hoe goed hetgaat met de moeders die we hebben opgevangen.
Ze starten eigen bedrijfjes, ze krijgen een tweede kind, ze durven terug te komen op momenten dat het evenniet zo lekker gaat. Ik voel eigenlijk vooral dankbaarheid: dat zo’n klein plan tot volle wasdom heeft mogenkomen.’
Mijn intentie is dat ik mensen een betere versie van zichzelf wil laten worden, zonder oordeel, ongeacht wie ze zijn
