Gedurende mijn leven, was ik vooral bezig met het afschermen van mijn kwetsbaarheid.
Neem nu het woordenboek dat het woord kwetsbaar als volgt duidt: ‘Weinig beschermt tegen beschadiging.’
Ik stond niet bepaald te springen om beschadigd te worden en zeker niet om dat met anderen te delen. Want dat is, zo is me geleerd, een teken van zwakte en het is nu eenmaal een wetmatigheid dat een zwak iemand als eerste wordt afgeschoten.
Dus ik, Barbara Muller, was sterk, zo sterk dat ik alles aankon. Ja, ik kon zelfs een knop omzetten om mensen te vergeten. Nare gebeurtenissen te vergeten. Maar hé, de liefde laat zich niet wissen, beschadiging doet pijn, maar na spierpijn komt groei en sinds het hart één van de sterkste spieren heeft, ben ik gegroeid.
Ik dacht met het niet tonen van mijn kwetsbaarheid een supersterke vesting rondom mijn hart te bouwen en te laten weten: ‘Je kogels raken me niet, je woorden raken me niet, je afwijzing raakt me niet.’
Tot het niet kwetsbaar durven zijn, begon te wringen. Ik putte mezelf uit aan de torenhoge eisen die ik mezelf oplegde. Het was nooit goed genoeg: project 1 klaar, zonder schouderklopje door naar het 2de, op naar nummer 3 en door naar 4. Geen pauze, geen rust, unbreakable. Maar hé, het gaat goed hoor, ik ben oké, zei ik allesbehalve oké.
Niemand anders lieve mensen, drukt die eis op je schouders en alleen jij kan dit stoppen.
Mijn afgelopen jaar was een jaar van afscherming van mijn kwetsbaarheid, mijn emoties, dus mijn authenticiteit. Afscheid nemen van wat was, in vertrouwen dat het me dichter bij zou brengen. Lijden heeft meestal, pijnlijk als ze is, een helende functie. Vanaf de bodem zie ik altijd een sprankje licht. ’There’s a crack in everything, that is where the light comes in.’ Ik heb een jas uitgetrokken, om een mooiere vacht te krijgen. Zonder jas te kunnen. Ik heb me overgegeven aan de beschadiging. Trouw aan mijn gevoel en mijn kwetsbaarheid. Ik voel me vrijer nu ik kwetsbaar durf te zijn, emoties uitspreek en deze laat zien. Ze mogen er zijn. Ik mag er zijn. Ik durf zelfs te zeggen: ‘Ik heb je nodig.’
Het maakt me dusdanig vrij dat ik de definitie van kwetsbaarheid graag hervorm.
Kwetsbaar betekent dat je je hart openstelt voor het leven. Dat je risico durft te nemen. Dat je de kracht hebt met tegenslag om te gaan, de moed om als het even niet meer gaat, je over te geven en om hulp vraagt. Kwetsbaar zijn betekent dat je keuzes maakt en daarop terugkomt als het anders uitpakte dan je hoopte. Maar dat je geenszins aarzelt de volgende sprong te wagen. Kwetsbaarheid is jezelf laten zien in je meest pure vorm, ook de kanten die je misschien minder mooi vindt of die je juist wil ontdekken. Het maakt niet uit wanneer je omgeving daar nog niet klaar voor is, de juiste mensen blijven bij je, anderen verdwijnen en dat is oké. Kwetsbaar zijn is uitspreken: ‘Het gaat nu even ruk en ik geef mezelf alle tijd, zachtheid en liefde die ik nodig heb.’
Kwetsbaarheid verbind je met jezelf en daarmee met anderen.
I surrender.
